Skip to main content

Corona Death:Gautam Vegda

There are the numbers of deaths
How many pains do I survive?

Can we die like that?
Walking on the black road,
Dying of hunger and thirst.

You are pissed off
The feet shake and break.
The tears in eyes dry.
The image of God shatters
The courage of intestines exhausts.

My grains he loots
My breaths break down.
Life entire he claims,
Sleeps comfortabley in the house.

My eyes grow bigger and bigger
And then they remain open forever.

કોરોનામૃત્યુ
ગૌતમ વેગડા

હું મોત મરું છું આંકડાઓમાં,
મારી વેદનાઓની સંખ્યા શું?
જીવ અમારો એમ જાય?
કાળા રસ્તે ડગ ભરતાં ભરતાં,
ભૂખ-પ્યાસ થી મરતાં મરતાં,
મુતર ભઈલા છુટી જાય,
પગ પણ કંપી તુટી જાય,
આંખોનાં આંસુ સુકાઈ જાય,
ભગવાનની કલ્પના ફૂટી જાય,
આંતરડાંની હિમ્મત ખૂટી જાય,
મારા દાણા એ લુંટી જાય,
શ્વાસ અમારાં ખૂટી જાય,
જન્મારો આખો બોટી જાય,
ઘરમાં સુખે પોઢી જાય,
મારી આંખો જોને મોટી થાય,
પછી ખુલ્લી અમથી ખોટી થાય.

Comments

Popular posts from this blog

Two Poems: Vajesinh Pargi

1. There was No fistful grains. On hearth  Mother had Pebbles in the pot Boiling in the pot. The children  grasped this And slept Forgetting hunger. 2. Bundle on the head, Child on arm, Hunger in belly, Parched throat, Tears in eyes And helpless hands. With this much load We  We were rushing  towards our native house. The end of earth Is very far And the feet are bleeding. We had come  to earn our bread But we got The pain  Of entire world. વજેસિંહ પારગી બે કવિતા 1. ઘરમાં નહોતું  મૂઠી ધાન તો મા ઉકાળતી રહી હાંડલીમાં પથરા કલાકોના કલાકો. ચૂલા પર હાંડલી જોઈને સમજી ગયાં છોકરાં ને સૂઈ ગયાં ભૂલીને ભૂખ. 2. માથે પોટલાં ને કાખમાં છોકરાં પેટમાં ભૂખ ને ગળામાં શોષ આંખમાં આંસુ ને લાચાર હાથ. આતાટલો બોજ ઊંચકીને ભાગ્યાં છીએ અમે ઘર ભણી. બહુ દૂર છે ધરતીનો છેડો ને પગમાંથી વહે છે લોહીની ધાર. અમે તો આવ્યાં હતાં  રળવા રોટલો પણ દઈ દીધી અમને દુનિયા આખીની પીડા.