Skip to main content

Corona: Naginchandra Dodiya

O Corona, you have narrowed the path of life.
How o cruel, you have betrayed the whole world.

Such never happened even during world wars.
The scientists struggle ceaselessly, confused.

China,Italy, America, nations all in distress.
All confine themselves,though in disorder.

Corona, invisible on land and water and yet spread everywhere.
All the inhabitants of the earth in sorrow.

Some sit in their houses, cursing the destiny,
Some hold power responsible for the rukus.

How difficult are the times, anxious and worried is the world.
No one rules in the least, long or short.

Looming large, the dooms day, the universe is stunned and stagnant.
Care  and the earth and the nature will flower and be fragrant.

કોરોના ( સૉનેટ)
નગીનચંદ્ર ડોડિયા

રે કોરોના જીવનપથનો પ્રશ્ન સંકીર્ણ કીધો,
ગોઝારા તેં જગસકલને છેહ કેવો છ દીધો.
આવું તો ના કદી પણ બન્યું વિશ્વના યુદ્ધમાં યે,
વૈજ્ઞાનિકો મૂંઝવણમહી ઝૂઝતા છે સદાયે.

છે ચાઈના,ઈટલી,અમરિકા જુઓ  પૂર્ણ ત્રસ્ત,
સર્વે સ્થિત સ્વગૃહનગરે,અદ્યપિ અસ્તવ્યસ્ત.
આ કોરોના સ્થલજલવિશે દ્રશ્ય ના,તોય વ્યાપ્ત,
ને પૃથ્વીના સકલજનને માત્ર પીડા જ પ્રાપ્ત.

કોઈ બેસી નિજઘરમહી દૈવને દોષ દેતું,
શું સત્તાનો કસૂર પણ હોઈ શકે કોઈ કહેતું.
આ તે કેવી વિકટ ઘડી કે વ્યગ્ર, વ્યાકુળ વિશ્વ,
ના કોઈનો અમલ જરીયે,દીર્ઘ કે હોય હ્રસ્વ.

ભીતિ લૈને લયપ્રલયની સંભ્રમે સૃષ્ટિ સ્તબ્ધ,
અંતે ઉર્વી પ્રકૃતિ પરિતોષે પરિપુષ્ટિ લબ્ધ.

Comments

Popular posts from this blog

Two Poems: Vajesinh Pargi

1. There was No fistful grains. On hearth  Mother had Pebbles in the pot Boiling in the pot. The children  grasped this And slept Forgetting hunger. 2. Bundle on the head, Child on arm, Hunger in belly, Parched throat, Tears in eyes And helpless hands. With this much load We  We were rushing  towards our native house. The end of earth Is very far And the feet are bleeding. We had come  to earn our bread But we got The pain  Of entire world. વજેસિંહ પારગી બે કવિતા 1. ઘરમાં નહોતું  મૂઠી ધાન તો મા ઉકાળતી રહી હાંડલીમાં પથરા કલાકોના કલાકો. ચૂલા પર હાંડલી જોઈને સમજી ગયાં છોકરાં ને સૂઈ ગયાં ભૂલીને ભૂખ. 2. માથે પોટલાં ને કાખમાં છોકરાં પેટમાં ભૂખ ને ગળામાં શોષ આંખમાં આંસુ ને લાચાર હાથ. આતાટલો બોજ ઊંચકીને ભાગ્યાં છીએ અમે ઘર ભણી. બહુ દૂર છે ધરતીનો છેડો ને પગમાંથી વહે છે લોહીની ધાર. અમે તો આવ્યાં હતાં  રળવા રોટલો પણ દઈ દીધી અમને દુનિયા આખીની પીડા.