Every Atom Craves : Sahil Parmar

Since centuries

We are quarantined

At the end of the village

In woods and wilderness, 

chawls and slums.

But  we were worried in the least.

We lived with courage.

But this corona

Has stolen our strength

Pushed us to the brink.

Workers we are,

As they are.

But we, the desi,

They from foreign lands.

We can work

Attending  the machine

Standing and sweating

For eight, ten, twelve hours.

They too serve foreign nations.

They earned your high honour

Hence you sent special planes

To bring them back

Just prior to lockdown.

Only you kept dark secret 

discrimination

As regards us.

We too have families, wives,

Young children and old parents.

You forgot this conveniently.

If we gather together 

Your police would break our bones.

The residents of your flats and bungalows

Would laugh at us,

On our follies.

Our disaster is 

not so much because of corona

But because of your

Secret discrimination,

O goverment, great.

Hunger, we have survived.

Now it does not matter

we get roti.

Today,

We remember

Our village, village pond, 

Threshold of our house,

Wife as devoted as Sita,

Young children and coughing parents.

Mind has grown so impatient

That as soon as there is unlock.

I run away 

Straight away to my  home.

My every atom

Craves for my home.

O Modi sir, o kindest one,

Tell me

When will  you unlock.

So that I reach my home,

The end of this earth,

And may be 

it's the end,

End of the earth,

End of the life.

Even if you don't consider my poems

as diaspora poems,

It does not matter.

O kind Modi sir,

We beat the thalis,

We clapped hands.

Now quick, chutki bajao,

So that swiftly,

I reach my home.

સાહિલ પરમાર

રૂંવે રૂંવું તલસે છે

સદીઓથી 

કર્યા કવોરંટીન આમNએ

ગામ છેડે

વનવગડે, ચાલીઓમાં અને ઝૂંપડપટ્ટીઓમાં.

પણ અમારાં રૂંવાડા ય ફરકયાં નથી

જીવ્યા છીએ ખુમારીથી.

બોટીઓ ચૂંટી લીધી

ને ઘોઘળે લાવી દીધો હાહ.

મજૂર તો આમેય 

ને એય

પણ અમે દેશી મજૂર

અને પેલા પરદેશી મજૂર

અમે ઉભા રહીએ સાંચે

આઠ આઠ, બાર બાર કલાક

એમ એય સેવા કરે પરદેશની

આઠ આઠ, દસ દસ, બાર બાર કલાક.

પણ એમનાં તો મોટેરાં માન

તે ખાસ મોકલ્યાં વિમાન

અને તાળું વાખતાં પહેલાં

કર્યા એમને ઘરભેગા

માત્ર અમારાથી જ રાખ્યો આંતરો.

રાખીને અમને અંધારામાં

અમારેય ઘર છે, ઘરવાળી છે

છૈયાંછોકરાં છે ઘઈડાં માબાપ છે.

એ વાત જ તમે વીસારી દીધી.

અમે ઘરે જવા ભેગા થઈએ તો

તમારી પોલીસ દંડા મારે

ફ્લેટો ને બંગલાવાળા

અમારી મૂર્ખામી પર  હાહાહીહી કરે

અમારી આ વિપદા 

કોરોનાનો કારણે નથી.

સરકાર માબાપ

તમારા વેરાઆંતરાને કારણે છે.

ભૂખ તો ક્યાં નથી વેઠી અમે?

પણ રોટલો મળે ના મળે 

એની ચિંતા નથી

Aaje.

આજે તો યાદ આવે છે 

ગામ, ગામનું તળાવ.

ઘરનો ઉંબરો, મારી સીતા સમી વહુ.

નેનકો ને નેનકી.

ખાંસી ખાતાં માવતર.

કદાચ થઈ રહ્યું છે ઉતાવળું

એવું કે તાળું ખૂલે ને ભાગી છૂટું

તે સીધેસીધો ઘેર.

રૂંવે રૂંવું તલસી રહ્યું છે ઘર માટે.

મોદીસાહેબ, કહોને ક્યારે ખોલો છો આ તાળું?

તો મને મળે ધરતીનો છેડો

ને આવે નિવેડો. 

ભલે જીવતરનો, ધરતીના છેડે.

ભલે તમે મારી કવિતાને ના ગણો

ડાયાસ્પોરાની કવિતા, પોહાશે આજે તો.

પણ, ભલા મોદીસાહેબ,

થાળીઓ વગાડી,

તાળીઓ વગાડી,

હવે પટ ચપટી વગાડો

ને મને ઝટ ઘરભેગો તો કરો.