I cannot see: Atmaram Dodiya

I cannot see

The faces of hunger and fatigue, I cannot see.

The old in pain and the crying young, I cannot see.

The bread has disappeared , o hunger,

The terrible days of the workers, I cannot see.

Losing livelihood they remember the native places,

Restless, beyond limits I cannot see.

Those who died unnatural deaths,freed themselves from the hell.

The living who are squeezed by the death ,I can not see.

Waking in time is not the sign of the governments

The caravan of the neglected workers, I cannot see.

જોયા નથી જાતા

આત્મારામ ડોડિયા

ચહેરા ભૂખના ને થાકના જોયા નથી જાતા

કણસતા વૃધ્ધ, રોતા બાળ આ જોયા નથી જાતા

અચાનક ભૂખ માટે રોટલી અદૃશ્ય થઇ છે જ્યાં

શ્રમિકોના દિવસ આ કારમા જોયા નથી જાતા

વતનની યાદ આવી રોજગારી છીનવાયાથી

બન્યા જે તે હવે બેબાકળા જોયા નથી જાતા

કમોતે જે મર્યા એ તો ગયા આ નરકથી છુટી

મરણની ભીંસમાં આ જીવતા જોયા નથી જાતા

સમયસર જાગવું સરકારનુ લક્ષણ નથી હોતું

શ્રમિકોના ઉપેક્ષિત કાફલા જોયા નથી જાતા.

કલા: શામત રાજવંશી

Comments

Invitation from another planet

On a planet Named sun, My lover has sown bajari, She single handedly ploughed the land, sown the seeds, watered it and weeded it. She has now invited me From the seventh sky, to reap the crop On a condition that Whatever mother of pearls I reap Will be my own. And I am hungry For so many days In the Corona times. Should I go to reap the crop? પરગ્રહી પ્રેમિકાનું નિમંત્રણ જયેશ જીવીબહેન સોલંકી સુર્ય નામના ગ્રહ પર વાવી છે બાજરી મારી પ્રેમિકાએ ખેડ્યું, વાવ્યું, પાણી પાયું,નીદ્યુ એણે એકલ હાથ પૂળા લણવા મને મોકલ્યું છે નોતરું છેક સાતમા આસમાનેથી! ને મુકી છે શરત જેટલા પૂળા લણે તું એટલાં બાજરીયાં તારા બાપનાં. ને હું ભુખ્યો છું આ કોરોના કાળમાં કેટલાય દિવસોથી . શું હું જતો રહું? પૂળા લણવા?!!!

Two Poems: Vajesinh Pargi

1. There was No fistful grains. On hearth Mother had Pebbles in the pot Boiling in the pot. The children grasped this And slept Forgetting hunger. 2. Bundle on the head, Child on arm, Hunger in belly, Parched throat, Tears in eyes And helpless hands. With this much load We We were rushing towards our native house. The end of earth Is very far And the feet are bleeding. We had come to earn our bread But we got The pain Of entire world. વજેસિંહ પારગી બે કવિતા 1. ઘરમાં નહોતું મૂઠી ધાન તો મા ઉકાળતી રહી હાંડલીમાં પથરા કલાકોના કલાકો. ચૂલા પર હાંડલી જોઈને સમજી ગયાં છોકરાં ને સૂઈ ગયાં ભૂલીને ભૂખ. 2. માથે પોટલાં ને કાખમાં છોકરાં પેટમાં ભૂખ ને ગળામાં શોષ આંખમાં આંસુ ને લાચાર હાથ. આતાટલો બોજ ઊંચકીને ભાગ્યાં છીએ અમે ઘર ભણી. બહુ દૂર છે ધરતીનો છેડો ને પગમાંથી વહે છે લોહીની ધાર. અમે તો આવ્યાં હતાં રળવા રોટલો પણ દઈ દીધી અમને દુનિયા આખીની પીડા.

Have Patience: Girish Radhukiya

Those days will return, have patience, The roads will be crowded, have patience. The mountains of pain hang on our heads, Tomorrow for sure, will melt , have patience Why do you worry that you are locked in house? In the house, you'll find heaven, have patience. Tomorrow again morning of happiness will dawn, The sun of sorrows will set, have patience. The faces that you love will arrive to see you, have patience. ગિરીશ પરમાર ધીરજ ધરજો એ દિવસો પણ પાછા વળશે, ધીરજ ધરજો. પાછા રસ્તાઓ ખળભળશે, ધીરજ ધરજો. પીડાઓના પ્હાડો છો ને માથે આજે, કાલે નક્કી એ ઓગળશે, ધીરજ ધરજો. આજે ઘરમાં પૂરાયાની ચિંતા કેવી? ઘરમાં પણ સ્વર્ગ નીકળશે, ધીરજ ધરજો. કાલે પાછી ઉગવાની સુખની ઉષા હોં, દુઃખનો સૂરજ સાચ્ચે ઢળશે, ધીરજ ધરજો. મનગમતા ચ્હેરાઓ તમને પ્હેલા માફક, પ્હેલા માફક આવી મળશે, ધીરજ ધરજો. @ ગિરીશ રઢુકીયા

CoronaTime

Search This Blog