Skip to main content

The Blame: Atmaram Dodiya

On feet,
Hungry and thirsty,
It's impossible to reach
The native place.
such thoughts.

Moreover,
It was difficult 
to wait
Till hunger and thirst 
Killed.

In this lockdown
On the tree branch
Some workers 
hanged themselves
Freeing themselves 
from the burden of life.

Please do not blame it 
On the pandemic.
Pandemic had taken away
Their livelihood,
Not their lives.

વાંક
આત્મારામ ડોડિયા

પગપાળા
ભુખ્યા તરસ્યા
નહીં પહોચાય વતન સુધી
તેમ માનીને....
તે ઉપરાંત
ભૂખ અને તરસ 
મારી નાખે ત્યાં સુંધી
મોતની રાહ જોવાનુ અઘરૂ હતું.

ઝાડની ડાળીએ
ફાંસલો બનાવીને
લટકી ગયા
છુટી ગયા
ભારરૂપ બનેલા જીવનથી 
કેટલાય શ્રમિકો આ તાળાબંધીમાં.

મહામારીનો વાંક
કાઢશો નહી સાહેબ
મહામારીએ તો 
રોજગારી છીનવી હતી
જિંદગી નહીં.

Comments

Popular posts from this blog

Two Poems: Vajesinh Pargi

1. There was No fistful grains. On hearth  Mother had Pebbles in the pot Boiling in the pot. The children  grasped this And slept Forgetting hunger. 2. Bundle on the head, Child on arm, Hunger in belly, Parched throat, Tears in eyes And helpless hands. With this much load We  We were rushing  towards our native house. The end of earth Is very far And the feet are bleeding. We had come  to earn our bread But we got The pain  Of entire world. વજેસિંહ પારગી બે કવિતા 1. ઘરમાં નહોતું  મૂઠી ધાન તો મા ઉકાળતી રહી હાંડલીમાં પથરા કલાકોના કલાકો. ચૂલા પર હાંડલી જોઈને સમજી ગયાં છોકરાં ને સૂઈ ગયાં ભૂલીને ભૂખ. 2. માથે પોટલાં ને કાખમાં છોકરાં પેટમાં ભૂખ ને ગળામાં શોષ આંખમાં આંસુ ને લાચાર હાથ. આતાટલો બોજ ઊંચકીને ભાગ્યાં છીએ અમે ઘર ભણી. બહુ દૂર છે ધરતીનો છેડો ને પગમાંથી વહે છે લોહીની ધાર. અમે તો આવ્યાં હતાં  રળવા રોટલો પણ દઈ દીધી અમને દુનિયા આખીની પીડા.