Skip to main content

કોરોના પ્રેમસંક્રમણ

In the Corona times
Without any salary
Millions of workers
set out on their feet
to their native homes.

Some of them before 
Their death were not chanting
Name of Rama ,
They were blabbering
Bread, clothes ,house.

If you lick honey,
It barely tastes sweet.
The respect only that much.
All the cities of the world has exiled them,
As Hidus exiled Muslims to Pakistan and
Drove away Hindus to Hindustan.

Corona  crosses all barriers.
It spreads like
The birds
The wind
The rivers and the seas
It breaks all the  borders of the nations
And spreads like the sky.

Now there is a single solution.
Human beings too
Like 
The wind
The Birds
And the  rivers
Cross the borders
And learn to love
Human beings.

કોરોનાનું પ્રેમસંક્રમણ

જયેશ જીવીબહેન સોલંકી

કોરાના કાળમાં
વગર પગારે 
ઘર ગામ ભણી ચાલી નિકળેલા
લાખો મજુરો માથી કેટલાક મજુર 
હે રામ ! હે રામ ! હે રામ નહીં
મરતાં પહેલાં બબડતાં હતાં
રોટી, કપડાં ,મકાન .
મધ ચાટવાથી 
મ્હોં મીઠું થાય એટલું જ માન સમ્માન!!
છતાં
પણ દુનિયાના દરેક શહેરે હવે
કાઢી મુક્યાં એમને એ રીતે 
જેમ હિન્દુઓએ  કાઢી મુકેલાં 
મુસલમાન ભારતીયો ને
પાકિસ્તાન.
જેમ 
પાકિસ્તાનીઓએ  કાઢી મુકેલાં 
હિન્દુઓને હિન્દુસ્તાન.
કોરોના ને નથી નડતી સરહદો
એ તો પંખીઓની જેમ 
પવન જેમ 
નદીઓ , સાગરની જેમ 
રાષ્ટ્રીય સરહદો તોડી ને 
ફેલાય છે આકાશ ની જેમ!!
હવે એકજ રસ્તો છે
મનુષ્ય પણ 
પવનની જેમ 
પંખીઓની જેમ 
અને નદીઓની જેમ 
સરહદો ઓળંગી મનુષ્યને
પ્રેમ કરતાં શીખે!!!

Comments

Popular posts from this blog

Two Poems: Vajesinh Pargi

1. There was No fistful grains. On hearth  Mother had Pebbles in the pot Boiling in the pot. The children  grasped this And slept Forgetting hunger. 2. Bundle on the head, Child on arm, Hunger in belly, Parched throat, Tears in eyes And helpless hands. With this much load We  We were rushing  towards our native house. The end of earth Is very far And the feet are bleeding. We had come  to earn our bread But we got The pain  Of entire world. વજેસિંહ પારગી બે કવિતા 1. ઘરમાં નહોતું  મૂઠી ધાન તો મા ઉકાળતી રહી હાંડલીમાં પથરા કલાકોના કલાકો. ચૂલા પર હાંડલી જોઈને સમજી ગયાં છોકરાં ને સૂઈ ગયાં ભૂલીને ભૂખ. 2. માથે પોટલાં ને કાખમાં છોકરાં પેટમાં ભૂખ ને ગળામાં શોષ આંખમાં આંસુ ને લાચાર હાથ. આતાટલો બોજ ઊંચકીને ભાગ્યાં છીએ અમે ઘર ભણી. બહુ દૂર છે ધરતીનો છેડો ને પગમાંથી વહે છે લોહીની ધાર. અમે તો આવ્યાં હતાં  રળવા રોટલો પણ દઈ દીધી અમને દુનિયા આખીની પીડા.